Biblia to nie jedna książka, lecz taka mała biblioteczka składająca się z 66 książeczek. Z tych 66 ksiąg, 39 tworzy Stary Testament. Zbiór ten prawie w całości został napisany w języku hebrajskim.
27 ksiąg Nowego Testamentu zostało napisanych w języku greckim, którym mówili wszyscy ludzie, czyli w koine. Był to międzynarodowy język grecki, którym

posługiwano się w o b rębie Morza Śródziemnego w czasach współczesnych Jezusowi.
Najwcześniejsza księga Biblii, jak wierzymy, została napisana około 1500 r. p.n.e., a ostatnia została dołączona do tego zbioru około 100 r. n.e. Biblia została napisana przez czterdziestu natchnionych autorów w okresie 1600 lat.

Atak na Stary Testament
Spory wokół dokładności Biblii stały się głośne w XVIII wieku, w epoce racjonalizmu. Dotyczyły one szczególnie Starego Testamentu.
Teolodzy, zwłaszcza niemieccy, byli nieugięci w swym stanowisku. Ich zdaniem w ciągu stuleci Biblia tak wiele razy była przepisywana, że musiała zostać zniekształcona w stopniu przekraczającym nasze najśmielsze wyobrażenia.
W odpowiedzi na to pobożni bibliści żydowscy i chrześcijańscy mogli tylko obstawać przy tym, że ci, którzy w ciągu stuleci przepisywali święte księgi, mieli opinię niezwykle dokładnych i starannych kopistów.
W odpowiedzi na to krytycznie nastawienie teolodzy powiadali, że konserwatywni bibliści zbyt wiele wykazują wiary, wyrażając swoje opinie o dokładności i pracy tych, którzy przepisywali Pismo Święte. Żaden nowoczesny teolog — przekonywali — nie uwierzy, że w 39 księgach Starego Testamentu nie powstały liczne błędy w okresie wielu stuleci przepisywania. Tekst biblijny, ich zdaniem, został poważnie zniekształcony. Był to najbardziej powszechny pogląd wśród teologów.

W 1947 roku ten, wydawało się, utrwalony pogląd musiał jednak ulec zmianie, a wkrótce został całkowicie obalony. Sprawił to kamień rzucony przez młodego beduina do jaskini w pobliżu Morza Martwego.

Odkrycia nad Morzem Martwym
Młody beduin, który pasł owce i kozy, rzucił kamień do otworu znajdującego się w skale od strony Morza Martwego. Szukał kozy, która zaginęła. Po rzuceniu kamienia usłyszał dźwięk rozbijanych naczyń glinianych. Zaskoczony tym wdrapał się w pobliże otworu, a następnie zajrzał do ponurej małej groty. Wkrótce pobiegł z powrotem do swoich przyjaciół, tak szybko jak tylko mógł.
Zobaczył stojące przykryte dzbany. Mogły one zawierać złoto lub biżuterię. Następnego dnia wrócił do jaskini ze swoim kuzynem. Ku ich rozczarowaniu dzbany wypełnione były zwojami. Ze swoim znaleziskiem powrócili do obozu. W ten sposób zwój, który od 2000 lat leżał w zapomnieniu, został rozciągnięty na całą długość namiotu. Patrzyli na coś, co później zostało rozpoznane jako większy z dwóch zwojów Księgi Izajasza.
Wkrótce jeden ze starszych beduinów znalazł się na targowisku w Betlejem. Udał się do szewca, który zajmował się też drobnym handlem. Szewc nie dostrzegł wielkiej wartości w zwojach, ale pomyślał, że można byłoby je wykorzystać do naprawy butów. Przez jakiś czas leżały one porzucone na podłodze w jego warsztacie.

Pewnego dnia pomyślał, że zwoje są jednak bardzo stare i że w Jerozolimie znajdzie się ktoś, kto mógłby odczytać znajdujące się na nich pismo, a wówczas nabrałyby one dużej wartości. Szewc wziął zwoje i zaniósł je do klasztoru św. Marka w Starej Jerozolimie. Wkrótce zorganizowano ekspedycję do grot. Każde wnętrze jaskini w pobliżu pierwszego znaleziska zostało przeszukane. Stało się tak, ponieważ żydowscy uczeni z Uniwersytetu Hebrajskiego i ich chrześcijańscy koledzy z American School of Oriental Research w Jerozolimie po obejrzeniu rękopisów zdali sobie sprawę z tego, że patrzą na zwój Księgi Izajasza napisany w czasach przedchrześcijańskich.
Na tym kończy się to opowiadanie. Pierwsze zwoje zostały znalezione w marcu 1947 roku. Rok później znawcy języków starożytnych zaczęli się tym mocno interesować. Nastąpiło wielkie poruszenie w świecie

uczonych. Wieść o rękopisach znad Morza Martwego obiegła cały świat. Odkryte zwoje potwierdziły dokładność przepisywanej Biblii. Najważniejsze rękopisy zostały znalezione w jaskiniach w pobliżu Qumran. W jednej z grot znajdowało się 35 tys. fragmentów zwojów. Ostatecznie w pobliżu Qumran odkryto dziesięć jaskiń zawierających manuskrypty.
Archeologiczne wykopaliska w Qumran pomogły odkryć prawdopodobnie osiedle esseńczyków. Jedna z najwcześniejszych monet znalezionych w Qumran pochodzi z lat 134-104 p.n.e. W środku qumrańskich ruin zidentyfikowano coś, co przypominało miejsce, gdzie skrybowie mogli przepisywać manuskrypty. Niewątpliwie, jednym z najważniejszych zadań wspólnoty esseńczyków było dokładne przepisywanie niektórych fragmentów Starego Testamentu, razem z inną literaturą niebiblijną.
Panuje powszechna opinia, że esseńczycy uciekli
z osiedla w 70 r. n.e., gdy dowiedzieli się o upadku Jerozolimy. Prawdopodobnie zgodnie z wcześniej ułożonym planem, przed swoją ucieczką, ukryli zwoje w specjalnych naczyniach glinianych, które później schowali w najbardziej niedostępnych grotach. Niezależnie od tego, z jakiego powodu to uczynili, nie mogli się spodziewać, że rękopisy Starego Testamentu i ich święte księgi będą tam leżały przez ponad 1900 lat.

Znaczenie zwojów
W nowej części Jerozolimy znajduje się dziwny budynek w kształcie podobnym do pokryw naczyń glinianych, w których odnaleziono biblijne zwoje. Budynek ten nosi nazwę Świątynia Księgi. Jest tu specjalne pomieszczenie do przechowywania starożytnych manuskryptów, gdzie cały czas temperatura i wilgotność powietrza są kontrolowane, aby było możliwe bezpieczne przechowywanie tak cennych rękopiśmiennych zabytków.
Od czasu odkrycia zwojów głównym zainteresowaniem biblistów, którzy przybywali do Jerozolimy od początku lat 50. XX wieku, było ustalenie, w jakim stopniu teksty biblijnych rękopisów znad Morza Martwego są zgodne z tekstami Starego Testamentu, przyjętymi od dawna zarówno przez chrześcijan, jak i Żydów. Tysiące godzin spędzono na studiowaniu zdjęć odnalezionych zwojów.
W roku 1952 dokładne porównywanie tekstów zostało zakończone. Czy znaleziono jakieś błędy w tekście biblijnym? Nic z tych rzeczy! Oba teksty były prawie identyczne. Tekst Starego Testamentu został zachowany bez istotnych zmian przez stulecia.

źródło: “Obiecująca przyszłość” David Marshall, IV rozdział