Bój o Stary Testament skończył się zwycięstwem za sprawą odkryć dokonanych przez beduińskiego pasterza. Zwycięstwo w walce o Nowy Testament osiągnięto za pomocą odkrycia Konstantina Tischendorfa, niemieckiego teologa, biblisty, filologa klasycznego iprofesora. Studiując biblijne zagadnienia, Tischendorf utwierdził się w przekonaniu, że autorami ewangelii byli świadkowie zapisanych wydarzeń (Mateusz, Marek, Łukasz i Jan) i że tekst, który przekazali, jest godny zaufania.
Podczas gdy inni twierdzili, że Paweł napisał tylko cztery z nowotestamentowych listów, skrupulatna analiza języka i stylu doprowadziła go do poglądu, że apostoł napisał wszystkie listy. Tischendorfa irytowało to, że biblijna krytyka tak lekko podchodziła do pewnych niedokładności językowych w Nowym Testamencie. Nie mógł się pogodzić z tym, że biblijni tłumacze tak bezkrytycznie korzystali z greckiego Nowego Testamentu, wydanego przez Erazma z Rotterdamu w 1516 roku. Był przekonany, że dzieło holenderskiego uczonego było niedokładne, ponieważ oparł je na rękopisach zbyt późnych. To, czego teraz potrzebował, to bardziej dokładnego tekstu Nowego Testamentu, opartego na znacznie starszych rękopisach niż te, które wykorzystał Erazm z Rotterdamu. Rozpoczął więc poszukiwania starożytnych rękopisów biblijnych. Bezskutecznie sprawdzał stare manuskrypty w Londynie, Paryżu i Rzymie.
W roku 1838 wyraził przekonanie, że w starych greckich, koptyjskich, syryjskich lub ormiańskich klasztorach znajdują się gdzieś w trudno dostępnych zakamarkach cenne manuskrypty Nowego Testamentu. Jego poszukiwania doprowadziły go do klasztoru św. Katarzyny, leżącego u podnóża Góry Mojżesza na Synaju, gdzie odnalazł największy na świecie i najstarszy zbiór biblijnych rękopisów. Po raz pierwszy był w klasztorze w marcu 1844 roku. W 1846 roku ukazało się jego znakomite wydanie 43 pergaminów. Tischendorf nadal był przekonany, że gdzieś znajduje się kompletny zbiór rękopisów Nowego Testamentu, znacznie starszy od dotychczas znalezionych. W roku 1853 rozpoczął znowu poszukiwania wLibii, Kairze, Aleksandrii, Jerozolimie, Laodycei, Smyrnie i Konstantynopolu, a także w klasztorze św. Katarzyny na Synaju. Mijały miesiące, a pokryte kurzem zakamarki klasztoru św. Katarzyny wciąż pobudzały wyobraźnię Tischendorfa. Czuł, że wiele jeszcze skarbów pozostało nieodkrytych. W roku 1859 zorganizował trzecią wyprawę do tego klasztoru. Początkowo wydawało mu się, że znowu spotka go rozczarowanie. Po kilku dniach poszukiwań w obłokach kurzu odnalazł zszyte kartki pergaminu, w tym kodeks, który zawierał cały Stary i Nowy Testament w języku greckim. Było to niewiarygodne odkrycie w wieku tak bardzo krytycznie nastawionym do Biblii! Ten kompletny kodeks Pisma Świętego stał się znany jako Kodeks Synajski. Fragment z Kodeksu Synajskiego, rękopisu Biblii sprzed 350 r. n.e.
Następne badania — ku zadowoleniu wszystkich — wykazały, że Kodeks Synajski był jednym z pięćdziesięciu rękopisów Biblii przepisywanej między 300-340 rokiem n.e. przez grupę pisarzy pod kierunkiem Euzebiusza z Cezarei. W ciągu stuleci większość klasztorów na Bliskim Wschodzie obrabowały i spaliły wrogie armie. Jedynie klasztor św. Katarzyny nie uległ zniszczeniu. Czy to możliwe, że Bóg nie czuwał nad tym? To za Jego sprawą także zwoje znad Morza Martwego przez setki lat przeleżały nietknięte w grotach? To Pan sprawił, iż niemiecki profesor oraz pasterz owiec odnaleźli te starożytne rękopisy, aby można było potwierdzić autentyczność Księgi Ksiąg w czasie, gdy była ona najbardziej atakowana.
Studiując Kodeks Synajski, Tischendorf zadawał sobie pytanie, jak teraz, gdy znalazł swój skarb, mógłby porównać ten tekst z tekstem Nowego Testamentu, którym się dotychczas posługiwano. W liście do swojej żony napisał: „Jest tylko jeden tego rodzaju rękopis na świecie. Ani Kodeks Watykański z biblioteki w Watykanie, ani Kodeks Aleksandryjski, znajdujący się w Londynie, nie zawierają całego Nowego Testamentu. Kodeks Synajski jest bez wątpienia starszy od tych dwóch. Odkrycie to wydaje się być najbardziej znaczące dla nauki chrześcijańskiej”. Tischendorf nie przesadzał.
źródło: “Obiecująca przyszłość” David Marshall, V rozdział

Biblia to nie jedna książka, lecz taka mała biblioteczka składająca się z 66 książeczek. Z tych 66 ksiąg, 39 tworzy Stary Testament. Zbiór ten prawie w całości został napisany w języku hebrajskim.
27 ksiąg Nowego Testamentu zostało napisanych w języku greckim, którym mówili wszyscy ludzie, czyli w koine. Był to międzynarodowy język grecki, którym
posługiwano się w o b rębie Morza Śródziemnego w czasach współczesnych Jezusowi.
Najwcześniejsza księga Biblii, jak wierzymy, została napisana około 1500 r. p.n.e., a ostatnia została dołączona do tego zbioru około 100 r. n.e. Biblia została napisana przez czterdziestu natchnionych autorów w okresie 1600 lat.
Atak na Stary Testament
Spory wokół dokładności Biblii stały się głośne w XVIII wieku, w epoce racjonalizmu. Dotyczyły one szczególnie Starego Testamentu.
Teolodzy, zwłaszcza niemieccy, byli nieugięci w swym stanowisku. Ich zdaniem w ciągu stuleci Biblia tak wiele razy była przepisywana, że musiała zostać zniekształcona w stopniu przekraczającym nasze najśmielsze wyobrażenia.
W odpowiedzi na to pobożni bibliści żydowscy i chrześcijańscy mogli tylko obstawać przy tym, że ci, którzy w ciągu stuleci przepisywali święte księgi, mieli opinię niezwykle dokładnych i starannych kopistów.
W odpowiedzi na to krytycznie nastawienie teolodzy powiadali, że konserwatywni bibliści zbyt wiele wykazują wiary, wyrażając swoje opinie o dokładności i pracy tych, którzy przepisywali Pismo Święte. Żaden nowoczesny teolog — przekonywali — nie uwierzy, że w 39 księgach Starego Testamentu nie powstały liczne błędy w okresie wielu stuleci przepisywania. Tekst biblijny, ich zdaniem, został poważnie zniekształcony. Był to najbardziej powszechny pogląd wśród teologów.
W 1947 roku ten, wydawało się, utrwalony pogląd musiał jednak ulec zmianie, a wkrótce został całkowicie obalony. Sprawił to kamień rzucony przez młodego beduina do jaskini w pobliżu Morza Martwego.
Odkrycia nad Morzem Martwym
Młody beduin, który pasł owce i kozy, rzucił kamień do otworu znajdującego się w skale od strony Morza Martwego. Szukał kozy, która zaginęła. Po rzuceniu kamienia usłyszał dźwięk rozbijanych naczyń glinianych. Zaskoczony tym wdrapał się w pobliże otworu, a następnie zajrzał do ponurej małej groty. Wkrótce pobiegł z powrotem do swoich przyjaciół, tak szybko jak tylko mógł.
Zobaczył stojące przykryte dzbany. Mogły one zawierać złoto lub biżuterię. Następnego dnia wrócił do jaskini ze swoim kuzynem. Ku ich rozczarowaniu dzbany wypełnione były zwojami. Ze swoim znaleziskiem powrócili do obozu. W ten sposób zwój, który od 2000 lat leżał w zapomnieniu, został rozciągnięty na całą długość namiotu. Patrzyli na coś, co później zostało rozpoznane jako większy z dwóch zwojów Księgi Izajasza.
Wkrótce jeden ze starszych beduinów znalazł się na targowisku w Betlejem. Udał się do szewca, który zajmował się też drobnym handlem. Szewc nie dostrzegł wielkiej wartości w zwojach, ale pomyślał, że można byłoby je wykorzystać do naprawy butów. Przez jakiś czas leżały one porzucone na podłodze w jego warsztacie.
Pewnego dnia pomyślał, że zwoje są jednak bardzo stare i że w Jerozolimie znajdzie się ktoś, kto mógłby odczytać znajdujące się na nich pismo, a wówczas nabrałyby one dużej wartości. Szewc wziął zwoje i zaniósł je do klasztoru św. Marka w Starej Jerozolimie. Wkrótce zorganizowano ekspedycję do grot. Każde wnętrze jaskini w pobliżu pierwszego znaleziska zostało przeszukane. Stało się tak, ponieważ żydowscy uczeni z Uniwersytetu Hebrajskiego i ich chrześcijańscy koledzy z American School of Oriental Research w Jerozolimie po obejrzeniu rękopisów zdali sobie sprawę z tego, że patrzą na zwój Księgi Izajasza napisany w czasach przedchrześcijańskich.
Na tym kończy się to opowiadanie. Pierwsze zwoje zostały znalezione w marcu 1947 roku. Rok później znawcy języków starożytnych zaczęli się tym mocno interesować. Nastąpiło wielkie poruszenie w świecie
uczonych. Wieść o rękopisach znad Morza Martwego obiegła cały świat. Odkryte zwoje potwierdziły dokładność przepisywanej Biblii. Najważniejsze rękopisy zostały znalezione w jaskiniach w pobliżu Qumran. W jednej z grot znajdowało się 35 tys. fragmentów zwojów. Ostatecznie w pobliżu Qumran odkryto dziesięć jaskiń zawierających manuskrypty.
Archeologiczne wykopaliska w Qumran pomogły odkryć prawdopodobnie osiedle esseńczyków. Jedna z najwcześniejszych monet znalezionych w Qumran pochodzi z lat 134-104 p.n.e. W środku qumrańskich ruin zidentyfikowano coś, co przypominało miejsce, gdzie skrybowie mogli przepisywać manuskrypty. Niewątpliwie, jednym z najważniejszych zadań wspólnoty esseńczyków było dokładne przepisywanie niektórych fragmentów Starego Testamentu, razem z inną literaturą niebiblijną.
Panuje powszechna opinia, że esseńczycy uciekli
z osiedla w 70 r. n.e., gdy dowiedzieli się o upadku Jerozolimy. Prawdopodobnie zgodnie z wcześniej ułożonym planem, przed swoją ucieczką, ukryli zwoje w specjalnych naczyniach glinianych, które później schowali w najbardziej niedostępnych grotach. Niezależnie od tego, z jakiego powodu to uczynili, nie mogli się spodziewać, że rękopisy Starego Testamentu i ich święte księgi będą tam leżały przez ponad 1900 lat.
Znaczenie zwojów
W nowej części Jerozolimy znajduje się dziwny budynek w kształcie podobnym do pokryw naczyń glinianych, w których odnaleziono biblijne zwoje. Budynek ten nosi nazwę Świątynia Księgi. Jest tu specjalne pomieszczenie do przechowywania starożytnych manuskryptów, gdzie cały czas temperatura i wilgotność powietrza są kontrolowane, aby było możliwe bezpieczne przechowywanie tak cennych rękopiśmiennych zabytków.
Od czasu odkrycia zwojów głównym zainteresowaniem biblistów, którzy przybywali do Jerozolimy od początku lat 50. XX wieku, było ustalenie, w jakim stopniu teksty biblijnych rękopisów znad Morza Martwego są zgodne z tekstami Starego Testamentu, przyjętymi od dawna zarówno przez chrześcijan, jak i Żydów. Tysiące godzin spędzono na studiowaniu zdjęć odnalezionych zwojów.
W roku 1952 dokładne porównywanie tekstów zostało zakończone. Czy znaleziono jakieś błędy w tekście biblijnym? Nic z tych rzeczy! Oba teksty były prawie identyczne. Tekst Starego Testamentu został zachowany bez istotnych zmian przez stulecia.
źródło: “Obiecująca przyszłość” David Marshall, IV rozdział

Ta księga, Biblia, zawsze wywoływała wiele emocji, stwarzała wiele problemów. Ludzie byli więzieni za jej czytanie i paleni za jej tłumaczenie. Bywała zakazywana i palona w krajach, w których bano się jej wpływu.
Przez siedemdziesiąt lat istnienia Związku Radzieckiego istniała potajemna sieć kolporterów, którzy przemycali Pismo Święte za żelazną kurtynę. Złapani, często znikali bez śladu. Wtedy ich przerwaną pracę kontynuowali inni mężczyźni i inne kobiety. Po upadku komunistycznego imperium okazało się, że ta Boża księga podtrzymywała wiarę wśród milionów chrześcijan, mimo siedemdziesięciu lat ateistycznej propagandy prowadzonej przez media i szkoły.
W Polsce pierwsza ewangelicka Biblia, przetłumaczona na nasz ojczysty język, była odkupywana przez syna wydawcy, który zmienił wyznanie, i palona na stosie.
W Anglii szczątki pierwszego człowieka, który przetłumaczył Biblię na język angielski, zostały wykopane i spalone. Następny śmiałek, który próbował ją przetłumaczyć, musiał uciekać z kraju. W Niemczech, gdzie próbował kontynuować swoje zadanie, był śledzony przez agentów trzech różnych krajów, a gdy był bliski ukończenia swojej pracy, przedstawiciele władzy zniszczyli maszyny drukarskie i wtargnęli do domu, usiłując go porwać. Uciekł łodzią, płynąc p o Renie pod osłoną nocy. Jednak kilka lat później w Niderlandach został uduszony i spalony.
Biblia była wyśmiewana. Wyszukiwano i niszczono ją jak żadną inną księgę. Krytycy podważali jej wiarygodność, kwestionowali istnienie osób i narodów w niej wymienionych, a ich czyny były wyśmiewane jako nieetyczne, niezgodne z rzeczywistością. Jednak w obliczu rzetelnych badań naukowych i odkryć archeologicznych jej stwierdzenia okazały się prawdziwe. Z upływem czasu krytycy musieli się wycofać i przyznać, że Pismo Święte miało rację, a nie oni.
Biblia nie tylko użyteczna, ale i niezbędna. Świat można karykaturalnie przedstawić jako jeden potężny supermarket. W tym wielkim supermarkecie każdy jest klientem pojawiającym się tam w dniu swoich urodzin z własnym wózkiem, starając się wrzucić do niego więcej, niż mają inni. To jest metafora materializmu.
Materializm nie dostarcza jednak żadnego pożywienia dla duszy człowieka. Przyczynia się do utraty tożsamości i celu, powodując także zagubienie, samotność i dezintegrację.
Gdy człowiek koncentruje się na dobrach materialnych i kieruje się teorią ewolucji, wówczas ubożeje jego życie duchowe. Pismo Święte jest odpowiedzią na taki stan duszy i oferuje człowiekowi wyższy cel, ukazując, iż jest on odbiciem Boga i różni się od zwierzęcia.
Biblia poucza człowieka w następujących sprawach: Pochodzenie. Człowiek został stworzony na wyobrażenie wszechmocnego i wszechwiedzącego Boga, miłującego wszystkich Stwórcę.
Cel. Biblia przedstawia człowieka jako istotę posiadającą cel. Bóg, który uczynił człowieka na swoje podobieństwo, kocha go jako Odwieczny Ojciec. Życie to nie tylko pokonanie dystansu między narodzinami a śmiercią. Życie jest czymś więcej niż zbiorem zdarzeń. Jest czymś więcej niż krótkim koszmarem w wieczności. Powierzając swoje życie Panu, możemy odzyskać poczucie własnej wartości i celu. Musimy tylko Jemu zaufać. Gdy Bóg przyszedł na tę ziemię jako Syn Człowieczy, ogłosił wielki cel, w którym każdy może się odnaleźć. Jezus wciąż zaprasza do siebie każdego, aby człowiek, naśladując Go, mógł mieć lepszy świat, lepsze życie i ostatecznie wieczne królestwo.
Droga  życiowa. Biblia prowadzi  człowieka do chrześcijaństwa, które pomaga zrozumieć wartości tego życia. Słowo Boże jest naszym autorytetem. Wśród gwaru sprzecznych głosów tylko jeden głos jest wyraźnie słyszalny; jest to głos Boga przemawiającego przez Pismo Święte. Biblia przedstawia nam plan naszego zbawienia w całości.
Spełnienie oczekiwań. Materializm marginalizuje ludzi i czyni ich samotnymi; w przeciwieństwie do Chrystusa, ukazanego w Słowie Bożym, który wyszukuje osamotnionych — kobietę, która przyszła, aby zaczerpnąć wody, niewidomego, który robił, co mógł, aby uniknąć tłumu, znienawidzonego poborcę podatków, trędowatego, od którego odsunęło się społeczeństwo, człowieka pozostawionego samotnie przy sadzawce, a także odczuwającego swą winę Piotra. Jezus im wszystkim obiecuje: Jestem z wami.
Stabilizacja. Materializm i ludzkie filozofie prowadzą do dezintegracji. Biblia i chrześcijaństwo prowadzą człowieka do stabilności i poczucia bezpieczeństwa. Miłość Boża jest silniejsza niż miłość rodziców. Bóg Pisma Świętego nie daje stuprocentowej gwarancji, że Jego dzieci nie napotkają żadnych problemów i trudności. Jaką więc On daje pewność? To, że gdy
pojawią się problemy i trudności, On będzie szedł obok nas i dodawał nam siły. On razem z nami czuje nasz ból. Żaden ból nie stanie na naszej drodze, zanim nie zostanie przepuszczony przez Jego miłość, łaskę i moc.
Życie bez obaw. Bóg Biblii jest potężny. Świat jest bardziej podobny do góry lodowej niż do statku. Góra lodowa odpada od lodowca gdzieś na Północy. Kierunek, w którym płynie, i jej przeznaczenie nikomu nie są znane. Statek zaś ma kapitana, mapy i całe wyposażenie do żeglowania. Bóg Pisma Świętego jest kapitanem, który mówi: Zaufaj Mi bez względu na to, jak silny będzie sztorm. Sprawdź, czy jest prawdą to, o czym mówi Biblia. Zaufaj Mi chociaż na próbę. Jestem zainteresowany szczegółami twojego życia. Zaufaj Mi w sprawach dotyczących wieczności. Chcę cię poprowadzić od tego, co najgorsze, do tego, co najlepsze.
Życie bez poczucia winy. Bóg uczynił kobietę i mężczyznę doskonałymi. Jednak Adam spowodował, że na naszej planecie zapanowały siły zła. Te siły doprowadziły człowieka za jego zgodą do wielkiej deprawacji. Naturalną skłonnością ludzi przy dokonywaniu wyborów jest raczej wybór zła niż dobra. Pismo Święte mówi, że chociaż wieczne prawo musi być zachowane, to jednak wieczna miłość znalazła sposób, by ratować grzeszników przez Syna Bożego, Jezusa Chrystusa.
Nadzieja. Biblia obiecuje, że wspaniały nowy świat w którym nie będzie bólu i niesprawiedliwości, oczekuje na tych, którzy wejdą do nowego życia z tego świata pełnego trosk i niepewności. Jest to nadzieja na życie w takim świecie, w którym zło będzie unicestwione i zaistnieje przebaczenie oraz wzajemna akceptacja. W świecie pełnym konfliktów jest możliwe prowadzenie życia w nadnaturalnym pokoju. W świecie, gdzie ludzkie serca są rozdarte, można zachować ten rodzaj radości, której żadna ludzka moc nie będzie mogła tobie odebrać. Bóg otworzył drogę ku temu przez swojego Syna. Wszystko jest możliwe przez zaufanie Jemu i utrzymywanie z Nim więzi. Takie jest przesłanie Słowa Bożego.

Świat jest chory
Symptomy tej choroby są wszędzie widoczne wokół nas. Ale jest lekarstwo. Co powoduje tę chorobę? Brak celu, zagubienie, samotność. Symptomy choroby? Wojny, przemoc, zachłanność, egoizm, eskalacja przestępstw na tle seksualnym, pornografia, choroby spowodowane stresem, rozwody, alkoholizm itp.

Leczenie
Środki lecznicze można znaleźć w Biblii. Bóg nie tylko natchnął proroków, aby spisali Jego Słowo. On także używał Słowa, byśmy mogli Go poznać. Dzięki Pismu Świętemu i Bogu nasze horyzonty mogą być poszerzone. Nasze życie może być zmienione. Dlatego z powodu Biblii ludzie stawiani byli pod pręgierzem za jej czytanie, paleni za jej tłumaczenie i więzieni za jej objaśnianie. Jest ona chlebem, od którego zależy nasze życie. Ale jak zachować się wobec tych, którzy naśmiewają się z przesłania Słowa Bożego? Co im powiedzieć?
Czy Biblia sama potrafi się bronić?

źródło: “Obiecująca przyszłość” David Marshall, III rozdział