„Tak nowi ten, który świadectwo daje o tych rzeczach: Zaiste, przyjdę rychło. Amen. I owszem przyjdź. Panie Jezu!” Obj.22,20

Powtórne przyjście Chrystusa było zawsze nadzieją Jego prawdziwych naśladowców. Pożegnalna obietnica Zbawiciela na Górze Oliwnej, że przyjdzie po raz wtóry, rozjaśniła uczniom przyszłość i wypełniła ich serca radością i nadzieją, której nie mogły przytłumić troski, ani osłabić doświadczenia. Wśród cierpień i prześladowań, „objawienie chwały wielkiego Boga i zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa” było „błogosławioną nadzieją” /Tyt.2;15/. Gdy chrześcijan z Tesalonik, stojących nad grobem swoich umiłowanych ogarnął ból, Paweł, ich pasterz, wskazywał na zmartwychwstanie, które będzie miało miejsce przy powtórnym przyjściu Chrystusa. Wtedy umarli w Chrystusie powstaną i razem z przemienionymi żyjącymi zabrani zostaną na powietrze, Panu naprzeciw. „A tak zawsze z Panem będziemy. Przeto pocieszajcie jedni drugich tymi słowy” /1Tes.4;l6-18/.

Z lochów, szafotów i słupów wszędzie, gdzie święci i męczennicy składali świadectwo Prawdzie – słychać przez całe wieki ten wyraz nadziei i wiary. „Przekonani o zmartwychwstaniu Chrystusa, a tym samym o swoim własnym zmartwychwstaniu w dzień Jego przyjścia, pogardzali śmiercią” /Daniel T. Taylor, The Reign of Christ on Early lub „The Voice of the Church in All Ages,55/. Byli gotowi zejść do grobu aby „wstać wolnymi” /Taylor The Voice of the Church, 54/ Oczekiwali na zjawienie się Pana na obłokach, „w chwale Ojca”, „Przynosząc zbawionym królestwo niebieskie”. Waldensi mieli tę samą wiarę /Tamże, s.152-154/. Wikliff widział w zjawieniu się Zbawiciela nadzie-ję zboru Bożego./tamże.s.156.154/.

Na skalistej wyspie Patmos słyszał umiłowany uczeń taką obietnicę: .”Zaiste, przyjdę rychło”. Odpowiedzią są słowa modlitwy Bożego zboru pielgrzymu-jącego, wypowiedziane ustami Jana: „I owszem, przyjdź, Panie Jezusie!” /Obj.22;20/ W.B.502-505