Adwentystów dnia siódmego można znaleźć w prawie wszystkich krajach świata. Ap 14,12 mówi nam dlaczego. Ten apokaliptyczny urywek opisuje zasadnicze wartości prawdy, które określają chrześcijańską wiarę. Jest to wiara w Jezusa jako jedynego Zbawiciela ludzkości i posłuszeństwo przykazaniom Bożym. Te odwieczne wartości niosą pokój, radość oraz szczęście w ludzkim życiu.

Wezwanie do lojalności

Lojalność wobec Jezusa jako Pana jest fundamentalna dla naszego świadczenia. Nielojalność oznacza całkowite duchowe fiasko.

Ellen White zauważyła: „Zaprzeczamy, że Jezus Chrystus jest Tym, który gładzi grzech świata, jeśli po przyjęciu prawdy nie wyjawiamy światu uświęcających skutków tej prawdy w naszym własnym charakterze. Jeśli nie stajemy się lepszymi ludźmi, bardziej troskliwymi, bardziej współczującymi, bardziej uprzejmymi, pełnymi czułości i miłości, jeśli nie objawiamy innym miłości, która prowadziła Jezusa w Jego misji miłosierdzia, to nie jesteśmy dla świata świadkami mocy Jezusa Chrystusa”1.

Przykład miłości

Nie możemy przekonująco dzielić się miłością Jezusa, jeśli sami jej nie doświadczymy. Nie możemy dzielić się tym, czego nie mamy. Świat jest pełny ludzi szukających miłości i akceptacji, pragnących pokoju i miłości. Szybko rozpoznają oni fałsz. Ale szczerość zyskuje wiele serc.

Rodzice Toma byli chrześcijanami. Został ochrzczony, gdy miał 15 lat, wraz ze swymi przyjaciółmi. Wszyscy tego oczekiwali. Nie był jednak rzeczywiście nawrócony. Ożenił się z dobrą chrześcijanką, ale to nie powstrzymało go od podążania wraz z innymi szeroką drogą prowadzącą do zatracenia. Wiele lat później jego żona zaprosiła pastora, by w ich domu poprowadził grupę studiujących Biblię. Tom nie był zainteresowany, ale nie sprzeciwiał się, gdyż przyjaźnił się z pastorem.

Bez wiedzy innych Tom przysłuchiwał się studiom z innego pokoju. Po kilku tygodniach przyłączył się do grupy, siadając skromnie blisko drzwi. Był świadkiem zmian w życiu swej żony i innych członków grupy. Bardzo mu się podobała ich uczciwość w wyznawaniu swych błędów i w dokonywaniu zmian w życiu. Pewnego wieczoru zaczął płakać. Nie były to zwykłe łzy, ale łzy radości i żalu. Zaświadczył wtedy:

„Nigdy nie rozumiałem przesłania adwentystów. Słuchając tego studium, ujrzałem Jezusa w nowym świetle. Bóg dał mi drugą szansę i nowe spojrzenie. Widzę teraz sprawy całkiem inaczej”.

Został ochrzczony, gdyż odkrył przynaglającą miłość, szczerą i przygarniającą.

Uzdrawiające posłuszeństwo

Posłuszeństwo to bardzo wykrzywiana i źle rozumiana prawda. PosłuszeństwoBożymprzykazaniom ostatecznie prowadzi do uleczenia ludzkości i zawsze daje korzyści tym, którzy to praktykują. Jest prawdziwymwyrazemnaszejmiłości do Jezusa. Janpisał:„NatymbowiempolegamiłośćkuBogu,żesięprzestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe” (1 J 5,3).

Młoda kobieta opuściła dom w wieku lat 18, by studiować na uniwersytecie. Pierwszego tygodnia dowiedziała się, że pewne wykłady odbywają się w piątek wieczorem, po zachodzie słońca. Poszła do wykładowcy, by wytłumaczyć, że jako adwentystka dnia siódmego zachowuje szabat i nie będzie mogła uczęszczać w wykładach w tym terminie. Wykładowca wyraził swe rozczarowanie, ale odmówił zmiany terminu zajęć. Młoda kobieta zwróciła się z tym problemem do Boga.

Nie możemy przekonująco dzielić się miłością Jezusa, jeśli sami jej nie doświadczymy

Tydzień później wykładowca poinformował studentów, że przeniósł wykłady na piątek rano. Nie wiedziała, że skontaktował się z zarządem Kościoła i zapytał, czy to prawda, że adwentyści zachowują szabat od zachodu w piątek do zachodu w sobotę. Gdy dowiedział się, że tak jest, zmienił grafik zajęć.

Rezultatem było podwójne błogosławieństwo. Wiara tej młodej kobiety została potwierdzona. Miało to też wpływ na wykładowcę, który nabrał szacunku do niej i miał okazję poznać wiarę adwentystów i ich styl życia.

Stwarzanie okazji dla błogosławieństwa

Wartości i prawdy Królestwa Bożego nie mają same w sobie mocy, by dać błogosławieństwo tym, którzy je znają, i mieć wpływ na tych, którzy ich nie znają, jeśli nie są radośnie stosowane w życiu członków Kościoła. Wiara jest przekonująca tylko wtedy, gdy jest praktykowana. Gdy czynimy to, co jest słuszne, uczciwe i prawdziwe, i stoimy za wartościami Królestwa Bożego, stwarzamy Bogu możliwości działania w naszej sprawie oraz w życiu innych. Weź pod uwagę pytanie psalmisty: „Panie! Kto przebywać będzie w namiocie twoim? Kto zamieszka na twej górze świętej?”. Odpowiedź jest jasna: „Ten, kto żyje nienagannie i pełni to, co prawe, i mówi prawdę w sercu swoim. Nie obmawia językiem swoim, nie czyni zła bliźniemu swemu ani nie znieważa sąsiada swego. Sam czuje się wzgardzony i niegodny, A czci tych, którzy boją się Pana. Choćby złożył przysięgę na własną szkodę, nie zmieni jej” (Ps 15,1-4).

Nasz świat pełen jest pęknięć i zamieszania. Tak jest wszędzie, gdziesąadwentyścidniasiódmego. Aby móc wyżywać swą wiarę publicznie, musimy przygotować się i wzrastać w życiu prywatnym. Bóg postawił wyzwanie Jeremiaszowi, by ulicach i placach Jerozolimy znalazł kogoś, „kto przestrzega prawa, kto szuka prawdy” (Jr 5,1). Dziś Bóg nadal szuka takich ludzi — ludzi, którzy poszukują prawdy w Jego słowie i trzymają się jej, mają wiarę w Jezusa i przestrzegają prawa. Każdy z nas może odpowiedzieć Bogu: „Drogi Panie, ja będę tą wierną osobą. Pomóż mi być tym, czym powinienem być jako prawdziwy chrześcijanin”. Nasz odzew stwarza okazje dla Boga, by nam błogosławił oraz tym, z którymi się stykamy. Tym się radujemy jako adwentyści dnia siódmego.

AUDREY ANDERSSON

[Artykuł powstał w czasie służby autorki jako sekretarza Wydziału Transeuropejskiego Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego].

Pytania

• Jak prowadzić życie zgodne z naszymi wierzeniami?
• Co należy zmienić w naszym życiu, by nasze świadectwo było wiarygodne?
• Tylko działanie Ducha Świętego może rzeczywiście zmienić nasze życie. Jak zdobyć odwagę i dać Mu swobodę, by tego dokonał? Co może nas powstrzymywać od odpowiadania Mu?

1 Ellen G. White, That I May Know Him, Waszyngton 1964, s. 30

Tydzień modlitwy 2020