Końcowa demonstracja tego, co ewangelia jest w stanie uczynić w człowieczeństwie oraz dla niego, znajduje się stale jeszcze w przyszłości. Chrystus ukazał drogę. Przyjął ciało ludzkie i w tym ciele zademonstrował moc Bożą. Ludzie mają naśladować Jego przykład i dowieść, że to. co Bóg uczynił w Chrystusie, jest w stanic uczynić w każdej istocie ludzkiej, która Jemu się podda. Świat oczekuje tej demonstracji. Patrz Rzymian 8:19. Kiedy to zostanie spełnione, nadejdzie koniec. Bóg doprowadzi Swój plan do spełnienia. Ukaże Siebie jako Prawdomównego a szatana jako kłamcę. Jego rząd będzie obroniony.

Istnieje dużo fałszywej nauki odnośnie świętości, której naucza się obecnie na świecie. Po jednej stronie są ci, którzy przeczą Boskiej mocy ku zbawieniu z grzechu. Po drugiej zaś znajdują się ci, którzy wystawiają swoją świętość przed ludźmi i chcą, abyśmy uwierzyli, że są bez grzechu. W pierwszej grupie nie znajdują się. jedynie niewierzący i sceptycy, ale członkowie kościoła, których pole widzenia nie ogarnia zwycięstwa nad grzechem, a którzy przyjmują pewien rodzaj kompromisu z nim. W drugiej grupie znajdują się tacy, którzy nie posiadają żadnego rzetelnego pojęcia o grzechu czy też świętości Boga. Ich duchowe pole widzenia jest tak zawężone, że nie są w stanie ujrzeć swych własnych wad i stąd wierzą, że są doskonali. Ich pojęcie religii jest tego rodzaju, że własne zrozumienie prawdy i sprawiedliwości ma przewagę nad tym, które objawione zostało w Słowie Bożym. Nie łatwo rozstrzygnąć, co jest większym błędem.

To, że Biblia wpaja świętość, nie podlega dyskusji. „A sam Bóg pokoju niechaj was w zupełności poświęci, a cały duch wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa.” 1 Tesal. 5:23 NP. „Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana.” Hebr. 12:14 NP. „Taka jest bowiem wola Boża:. uświęcenie wasze.” 1 Tesal. 4:3 NP. Greckie słowo hagios w jego różnych formach tłumaczono jako: uświęcić, święty, świętość, uświęcony, uświęcenie. To jest takie samo słowo, jakie użyto dla dwóch przedziałów świątyni i oznacza coś, co zostało odłączone Bogu. Uświęcona osoba to taka, która jest odłączona dla Boga, której całe życie jest Jemu przeznaczone.

Przebaczenie i Oczyszczenie

Plan zbawienia musi z konieczności obejmować nie tylko przebaczenie grzechu, ale również zupełną odnowę. Zbawienie z grzechu to więcej, niż przebaczenie grzechu. Przebaczenie opiera się na zaistnieniu grzechu i jest uwarunkowane zerwaniem z nim; uświęcenie jest odseparowaniem od grzechu i wykazuje uwolnienie spod jego mocy oraz zwycięstwo nad nim. Pierwsze jest środkiem do zneutralizowania konsekwencji grzechu, drugie Zaś jest przywracaniem siły dla zupełnego zwycięstwa.

Podobnie do niektórych chorób, grzech pozostawia człowieka w żałosnym stanie bez sił, w zwątpieniu i w przygnębieniu. Posiada on znikomą kontrolę nad swoim umysłem, jego wola zawodzi go i przy najlepszych intencjach nie jest w stanie uczynić tego, o czym wie, że jest słuszne. Czuje, że nie istnieje żadna nadzieja. Wie, że winą powinien obciążyć samego siebie i duszę ogarnia żal. Do jego cielesnych dolegliwości dołączone zostaje zadręczone sumienie. Wie, że zgrzeszył i jest winny. Czy nikt nie zlituje się nad nim?

Wówczas pojawia się ewangelia. Głoszona jest mu dobra nowina. Choćby jego grzechy były jako szkarłat, jako śnieg zbieleją; choćby były czerwone jako karmazyn, jako wełna białe będą. Wszystko jest przebaczone. Jest „wybawiony.” Cóż to za cudowne uwolnienie! Jego umysł jest spokojny. Sumienie nie dręczy go już dłużej. Przebaczono mu. Jego grzechy są wrzucone do głębin morskich. Jego serce tryska wysławianiem Boga za Jego miłosierdzie i dobroć nad nim.

Tak jak uszkodzony statek przyholowany do portu jest bezpieczny, ale nie sprawny, tak też człowiek jest „wybawiony,” ale nic uzdrowiony. Na statku potrzebne jest wykonanie remontu zanim uzna się go za zdatny do żeglugi, a człowiek również potrzebuje odbudowy zanim stanie się w pełni odnowiony. Ów proces odnowy nazwany jest uświęceniem i w swoim ukończonym wyniku obejmuje ciało, duszę oraz ducha. Gdy to dzieło jest dokończone, człowiek jest „święty,” zupełnie uświęcony i odnowiony na obraz Boży. Świat oczekuje właśnie na taką demonstrację tego, co ewangelia jest w stanie uczynić dla człowieka.

Zarówno proces, jak i dokończone dzieło, są w Biblii nazwane uświęceniem. Z tej przyczyny „bracia” nazwani są świętymi i uświęconymi, chociaż nie osiągnęli doskonałości. Patrz I Korynt. 1:2; 2 Korynt. 1:1; Hebr: 3:1. Rzut oka na rozdziały Listów do Koryntian prędko przekona każdego, że wspomniani tam święci posiadali swoje wady. Pomimo tego powiedziane jest, że byli poświęconymi i powołanymi świętymi [1 Korynt. 1:2]. Uzasadnienie tego jest takie, że zupełne uświęcenie nie jest dziełem jednego dnia czy też roku, lecz całego życia.

Uświęcenie rozpoczyna się w chwili nawrócenia człowieka i kontynuowane jest poprzez życie. Każde zwycięstwo przyśpiesza ten proces. Mało jest chrześcijan, którzy nie osiągnęli panowania nad jakimś grzechem, który przedtem bardzo ich trapił i opanował. Wiele osób, które były niewolnikami nałogu palenia tytoniu, odniosło zwycięstwo nad tym nałogiem i raduje się z niego. Tytoń przestał być pokusą. Nie pociąga już ich. Mają zwycięstwo. W tym punkcie są uświęceni. Tak, jak byli zwycięscy nad jednym grzechem tak też muszą stać się zwycięzcami nad każdym grzechem. Gdy to dzieło jest ukończone, kiedy zdobędą zwycięstwo nad pychą, wyniosłością, miłością świata – nad wszelkim złem – są. gotowi na przeniesienie do nieba. Zły przyszedł do nich i me znalazł nic. Szatan nie ma dla nich już żadnych pokus. Oni przezwyciężyli je wszystkie. Są bez zmazy przed stolicą Bożą. Chrystus umieszcza na nich swoją pieczęć. Są bezpieczni i zdrowi. Bóg ukończył w nich Swoje dzieło. Demonstracja tego, co Bóg Jest w stanie dokonać z człowieczeństwem jest uzupełniona.

Tak będzie z ostatnim pokoleniem ludzi żyjących na ziemi. Przez nich Bóg udzieli końcowej demonstracji tego, co jest w stanie uczynić z ludzkością. Posłuży się najsłabszymi ze słabych; tymi. którzy dźwigają grzechy swoich przodków i ukaże w nich moc Bożą. Będą poddani każdej pokusie, ale nie ulegną. Dowiodą, że możliwe jest to, aby żyć bez grzechu – co będzie demonstracją, której oczekuje świat, a którą przygotowywał Bóg. Dla wszystkich jawne stanie się to, że ewangelia może zbawić doskonale. Słowa Boże zostaną uznane za prawdziwe…

W całej historii świata Bóg posiadał Swoich wiernych. Ci znosili utrapienie i wielki ucisk. Lecz nawet w obliczu ciosów szatana, jak pisze apostoł Paweł, przez wiarę „czynili sprawiedliwość.” „Byli kamionowani piłą przecierani, kuszeni, mieczem zabijani, chodzili w owczych i kozich skórach; byli w niedostatku. w ucisku, w niewczasach; (których nie był świat godzien;) tułali się po pustyniach, i po górach, i jaskiniach, i jamach ziemi.” Hebr. 11:33.37-38 BG

Jako dodatek do tej plejady wiernych świadków, z których wielu było męczennikami za wiarę, Bóg będzie posiadał w ostatnich dniach resztę, „maluczkie stadko,” w którym i przez które urządzi przed wszechświatem manifestację Swojej miłości, Swojej mocy i Swojej sprawiedliwości, która w ukazaniu tego, co Bóg jest w stanie uczynić w człowieku będzie najbardziej majestatyczną oraz rozstrzygającą demonstracją ze wszystkich wieków jeśli nie weźmiemy pod uwagę pobożnego życia Chrystusa na ziemi i Jego doskonałej ofiary.

To właśnie w ostatnim pokoleniu ludzi żyjących na ziemi moc Boża ku uświęceniu zostanie w pełni objawiona. Manifestacja tej mocy jest Bożą obroną, gdyż oczyści Go z jakichkolwiek oraz wszelkich zarzutów, które szatan wysunął przeciwko Niemu. W ostatnim pokoleniu Bóg będzie obroniony a szatan pokonany. To być może wymaga dodatkowego rozszerzenia.